De stressfactor
‘Dat wordt weer bellen.’ De drie vrouwen staan onder het bord op het perron.
‘De trein vertrekt over twintig minuten. Twintig minuten! En wie is er weer niet?’
‘Ah, ze is niet echt heel laat’, probeert een van de vrouwen de anderen te sussen.
Die kijken haar geërgerd aan.
‘Kom op An’, zegt de tengere vrouw met grijze krullen. ‘Jacqueline is echt wel een stressfactor op een dagje uit.’
An bijt vertwijfeld op haar lip.
De grijze krul zucht en kijkt naar de roltrap. ‘Ik ga in de hal zoeken. Misschien zit ze daar…’ Ze trippelt behendig tussen de andere reizigers naar beneden. An en de ander lopen wat minder soepel achter haar aan. Halverwege bedenken ze zich. Hun ogen dwalen over het volle perron en ze wandelen terug naar het bord.
De grijze krul komt alweer met de roltrap naar boven. Vanaf die trap roept ze: ‘Zei het daarnet al: dat wordt weer bellen! Doe jij dat An?’
An pakt gedwee haar telefoon en belt.
‘Jacq? Haai Jacq. Met An. Ja…. wij zijn er. Waar ben jij? ….Ben je er bijna?’
Ze luistert.
‘Oh…’
De grijze krul en de ander kijken elkaar veelbetekenend aan. An draait zich nu een kwartslag en steekt haar hand op.
‘Ja! Ik zie je! Ja hoor. Joe!’
In de wachtruimte zwaait een vrouw met twee armen naar de vrouwen op het perron. Na een korte verbouwereerde blik, herstellen de grijze krul en de ander zich snel. ‘Typisch iets voor haar’, moppert de een, ‘de wachtruimte. Wie gaat daar nou zitten.’
Met An voorop lopen de drie vrouwen naar Jacqueline. Het bord kunnen ze nu niet zien.
En dat is jammer. Want net op het moment dat ze weglopen, verandert de tekst. Deze trein wordt gecanceld wegens een defecte bovenleiding. De eerstvolgende vertrekt over een half uur.
Ze hebben alle tijd. Wat zal dat een opluchting zijn.
Leave a comment