Hartelijke nachtmerrie
In alle herrie om me heen neemt de muziek mijn hart vast, rukt het uit mijn lijf en smijt het verderop.
Ik ben nu hart-loos.
Harteloos.
Zonder hart.
Dat dit niet klopt is meteen duidelijk. Ik moet deze noodzakelijke spier zoeken tussen de dansende voeten. Tussen de mensen die van hot naar her lopen.
‘Waar is mijn hart?’ roep ik. Mensen lachen en wijzen. Maar allemaal naar een andere kant.
Ik leef. Dus dat kan ook zonder hart. Wie had dat gedacht. Wie wist dat het bloed ook zonder rondpompt in mijn lijf?
Mijn adem gaat wel wat moeizaam. Dus blijf ik zoeken. Tot ik haar vind. Het hart dat zich zomaar liet stelen door wat mooie muzieknoten.
Daar hangt ze. Aan de wilgen. Of ligt ze daar? Als handdoek in de ring gesmeten? Beelden razen, draaien, kolken.
Ik smelt. Ik zweer het je. Ik smelt.
Tot ik naast haar lig en we weer samenkomen.
Dag hart. Dat moet je maar niet meer doen.
Leave a comment