De scène
Ze schieten elkaar kapot. Rollen over de grond weg. Bebloed. Geschaafd. Gewond. Maar dat deert ze niet. Ze praten zelfs tijdens het hele gebeuren. Oneliners vliegen gelijk op met de kogels.
Een nieuwe scène wordt ruw onderbroken door een hand die het zicht belemmert. De jongen kijkt verdwaasd op naar de eigenaar van de hand die boven zijn iPad zweeft.
‘Vervoersbewijs alstublieft.’ De conducteur klinkt streng. Hij houdt zijn hand zonder ook maar iets te bewegen nog steeds boven het eveneens stilstaande beeld op het scherm. De jongen doorzoekt zijn zakken. Zijn hoofd is duidelijk nog bij de film die hij net keek. De conducteur zucht. De mensen in het zitje tegenover de jongen kijken stuurs.
Daar is zijn kaart, met een oog op zijn scherm en zijn vinger klaar om de film weer aan te zetten, geeft hij zijn vervoersbewijs aan de conducteur. Die neemt de tijd.
‘Goede film?’
‘Ja.’
‘Kun je hem tijdens de reis afkijken?’
‘Ja. Als ik nu weer verder kan kijken, dan wel.’
Hij zegt het zachtjes. Hoopvol. De conducteur recht zijn rug. Heel langzaam geeft hij eerst mijn kaart terug. Dan die van de mensen tegenover me. De uitgestoken hand van de jongen trilt lichtjes. Met een zucht moet de conducteur dan ook hem zijn kaart teruggeven. ‘Veel plezier’, mompelt hij. Hij geeft zich met flinke tegenzin gewonnen.
De jongen knikt, stopt de oortjes terug in zijn oren en drukt op play. Het scherm wordt zwart en een cirkeltje draait. En draait.
Hij blijft naar het beeld staren. Net als ik.
To be continued heeft af en toe wat tijd nodig.
Leave a comment