Niet voor publicatie
Het mooiste moment is als het gesprek buiten de paden wandelt. Als woorden komen die eigenlijk verboden zijn om op te schrijven. Dat zegt men dan ook: ‘Dit is niet voor publicatie hè! Of: ‘Tussen ons gezegd en gezwegen.’
Dat verbaast me altijd. Wanneer ik iemand interview over een roterend inlaatfilter van een gasturbine, zal ik immers niet schrijven dat meneer X of mevrouw Z de scheiding moeilijk vindt. Of dat er een andere baan in het verschiet ligt. Er een baby groeit. Een liefde bloeit. Iemand wordt gemist.
Bijna elk interview kent een moment als deze. Wat het onderwerp ook is. Plots vallen schermen en mag ik een glimp van de persoon zien. Iedere keer probeer ik heel stil te zijn, de woorden toegang te geven. Want ik geloof dat er in mijn vak weinig mooier is dan te ontdekken dat werkelijk iedereen een verhaal bij zich draagt. Soms een heel kleintje, van een paar regels. Een andere keer is het een heus gedicht. En sommige verhalen deinen na, laten me ’s nachts minder goed slapen.
Ik zou ze willen onthouden. Allemaal. Maar gek genoeg gebeurt dat niet vaak. Vervliegen de woorden zoals de geïnterviewde dat waarschijnlijk ook wil. Want gebiecht werd er, verteld over het leven aan een vreemdeling die ze hopelijk nooit meer zien. Daarom zijn hun verhalen weergaloos echt. Geen maskers. Geen toneelstuk. Dit is het.
Maar graag wel snel wissen.
Want altijd is er opluchting wanneer ik het voorstel stuur. Of zoals ooit iemand me schreef: ‘Met trillende vingers klikte ik het document open, godzijdank vergat je alles. Mijn dank is groot.’
Leave a comment