Uit 't Copy van Clason

Stadspoort

Met z’n vieren bewegen ze zich als katachtigen. Poema’s, luipaarden, tijgers. Eender wat kan sluipen en atletisch bewegen beschrijft deze vier jongens. Hun spieren houden ze in bedwang. Laag op de grond kunnen ze niet in hun spel, maar de knieën zijn gebogen. Hun armen bewegen soepel met de lijven mee.

Rondom deze vier lopen mensen. Bezoekers met rugzakken, petjes en zonnebril. Ze kijken omhoog naar dit stukje stad waar ze allemaal een camera voor zullen heffen. Ze zien niet wat dicht bij hen gebeurt.

En die jongens weten dat. Ze bewegen zich bijna onzichtbaar tussen de toeristen door. Het is te zien dat ze dit vaker doen. De langste, die met de meest wilde haren en een grote grijns van oor tot oor, geeft de bal een zacht tikje. Een vrouw springt met een gilletje over de bal heen, zijn opzet is mislukt.

Heel even zijn ze opgefokt en springen wat op en neer. Dan gaan ze opnieuw door de knieën. Overtikken, een mooie pass naar de ander, steeds sneller, en opnieuw rolt de bal richting een man die aan komt lopen.

Gelukt. Een heuse panna. High fives. Gejuich. De toerist kijkt verstoord achter zich. Dat zijn benen als een poort fungeerden, heeft hij totaal gemist.

De jongens zijn trots. Een van hen steekt twee vingers in de lucht. Een prachtig en mogelijk onbedoeld v-teken op deze historische plek.

Dan nemen ze hun poses weer aan en zoeken naar nieuwe onwetende tegenspelers. Naar de o-benen, de lange benen, de hooggehakte. Nog duizenden toeristen komen vandaag voorbij om naar de Brandenburger Tor te kijken. De stadspoort is de grootste afleiding op dit verharde voetbalveld.

Een mooiere plek voor een spel zonder grenzen kan ik niet verzinnen.