Uit 't Copy van Clason

Alone of along

‘Wel komen hè!’

Ik knik.

‘Niet vergeten hè.’

Ik beloof hem dat ik geen vergiet zal zijn. Ik kom kijken naar de Swing en Sing Along.

Hij schrikt. ‘Alone?! Ik ga echt niet in m’n eentje staan dansen en zingen.’ De paniek breekt uit om een klein taalkundig misverstand.

‘Niet een ‘sing alone’ een sing along’ dat betekent ‘zing mee’’, leg ik lachend uit.

Hij kijkt me wantrouwend aan. ‘Jij en je grapjes altijd.’

Soms heb je iets aan jezelf te danken.

Even later strekt een deinende zee van vlechtjes, lange losse haren, grote kuiven, krullenbollen en gellokken zich voor me uit. En daar ergens, tussen al die kleuren en beweging, wacht iemand op mijn hand die naar hem zwaait.

Ik zie buurjongens, vriendjes en vriendinnetjes van hem, kinderen van anderen. Het door mij ooit gedragen exemplaar; ik kan hem niet ontdekken.

Dus kijk ik samen met zijn zus naar de ritmische warboel. We zwaaien wat in de richting van daar waar hij zou kunnen zijn. En hopen dat hij ons wel ziet.

De muziek klinkt almaar harder, kinderen springen, dansen en juichen. Hun enthousiasme over de aankomende zes weken is aanstekelijk. Verlossing, juichen ze van top tot teen.

Naast me gaapt de puber. Dit uitstapje van de bank waar ze al een weekje ligt, is een enorme omschakeling. Net wanneer ik wil voorstellen naar huis te gaan, beginnen de kleuters enthousiast aan het immer onveranderde liedje Tsjoe Tsjoe Wah.

Heel even lichten haar ogen op.

Ik omarm haar middel. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. Dan duw ik haar lichtjes met mijn heup naar links. ‘Kom, we zongen het pas 1000 keer. Nog een keertje dan, voor jou.’ Ze rolt haar ogen. ‘Mam..’, zegt ze, maar lacht wel zachtjes.

Ik lach ook en denk aan mijn zomers als kind. Die duurden langer dan lang.

En nu? Nu vliegt de tijd.

Dus zing ik zachtjes mee met het lied uit ons gezamenlijk verleden.

Want soms gaan dingen gewoon te snel. Veel te snel.