Naar de sterren
Zwijgend gaan we allemaal dezelfde kant op. Lopend. Fietsend. We staren in het niets. Of eigenlijk naar de muur recht voor ons. En als we dat beu zijn, kijken we naar het scherm van een televisie. Ook controleren we de rode cijfers. Nog zoveel minuten. Nog zoveel meters.
Op dit moment wandel ik naar de sterren. Dat staat onder mijn voeten: Star Trac. Dat moet je niet te lang doen, naar beneden kijken, dan donder je van die band af. Ervaring maakt wijzer.
Net zoals ik weet dat sporten mijn hoofd leeg maakt. Als ik dans is dat zo. Krachttraining, cardio op deze apparaten, zij hebben dat effect niet. Mijn gedachten gutsen over de randen. Ik zou willen vragen waar de vrouw naast me aan denkt. Maar zij rent. Met verbeten gezicht stampen haar voeten een stuk sneller naar een hemellichaam dan ik.
Een lichaam zoals we tegenover ons zien, denk ik. Want de hele muur draagt een foto van een atletische vrouw. Ik vind het wel een fijn beeld, want ik wil er niet zo uit komen te zien. Ik kan niet voor de anderen spreken die hier zwoegen. Voor mij relativeert deze foto alles.
Een man voor me stapt van de fiets die nooit ergens heen zal gaan. De fiets. De man wellicht wel. Kilometers rijdt deze op een en dezelfde plek. Er bestaan mindere nachtmerries. Ook naast mij is het rennen naar nergens voorbij.
Een piep. Ik verlaat de weg die me een paar mijl richting het heelal bracht. Eerst wankel ik ietwat. Alsof ik dagen op een schip doorbracht, de vaste grond onder mijn voeten voel, terwijl mijn hersenen nog immer denken dat zij me in evenwicht moeten houden.
Ik weet nu dat je heel even wacht met lopen totdat het dronkemansloopje is gezakt. Ook die beginnersfout maak ik maar één keer.
Terwijl de fietsen, loopbanden en crosstrainers door nieuwe mensen worden aangezwengeld, wandel ik vooruit.
Nu echt ergens naartoe. Want sterren zijn te ver weg. Dat weet iedereen.
Leave a comment