Salsa
‘Mijn leven is veranderd.’ We zitten in een mager zonnetje en ze denkt hardop. Dat we samen naar een voetbalwedstrijd kijken is bijzaak. Ze vertelt over veertig kilo meer. Over alleen maar kunnen liggen op een bank. Ramen gesloten. Gordijnen dicht.
‘Gesmolten kaas en kilo’s suiker. Wat ik ook at, het verdoofde niet. Dus nam ik steeds meer. En meer. De buitenwereld was aantoonbaar wreed en koud. Daar wilde ik niet zijn. Ik at zoveel dat ik hoopte dat ik nooit meer door die deur zou passen. En dat was bijna het geval.’
We springen op en juichen. ‘Zo mooi!’ Even klopt ze op mijn rug alsof ik het doelpunt heb gemaakt. We zitten weer en ze pakt de draad op.
‘Ik werd 50. Mezelf vijf jaar lang richting het graf eten was mislukt. En ik paste nog steeds door de deuropening.’ Ze lacht klaterend en schudt haar hoofd. ‘Dus wandelde ik met heel veel puffen en hijgen naar de supermarkt. Geen bezorgdiensten meer. Ik zou het eten voortaan zelf halen. En midden op het plein zag ik ze plotseling. Ze stonden te dansen. Salsa. Alles in me verlangde naar meedansen. Ik keek naar boven, zei hem dat hij maar even op me moest wachten daar in de hemel, en meldde me aan voor lessen.’
Ze kijkt in de verte en is even stil.
‘Toen ik gewicht verloor, ontdekte ik dat wandelen ook fantastisch is. Dat doe ik nu wekelijks met een aantal vrouwen. Er zijn veel vrouwen zoals ik in de Bijlmer. We praten, huilen….en lachen.’
Ze staat op en roept iets opbeurends naar haar kleindochter op het veld. ‘Ik was vijf jaar dood zonder te sterven’, zegt ze. ‘Ik rouwde een klein mens aan mijn lijf.’ Dan beweegt ze haar heupen van links naar rechts. ‘Maar toen kwam de salsa!’ Haar ogen stralen, haar lijf danst.
En terwijl nu ook het elftal uitbundig juicht, zie ik haar naar boven kijken. Ze kust haar vingers, sluit haar ogen.
Ik hoop dat hij nog lang op haar moet wachten.
Leave a comment