Held op sokken
Een paar seconden weet ik niet wat ik ruik. Maar nu zie ik de bijbehorende rook. Het sluipt over de drempel zo de gang in. De voordeur is gesloten, maar het dringt zich desondanks kringelend naar binnen. Door de hoge ramen zie ik mensen in het trapgat staan. Ze wijzen naar de afdeling tegenover de onze. ‘Daar is brand! Er is gebeld!’ hoor ik iemand roepen.
Actie. Ik ren de gang in, zestien kamers moet ik langs. Ik bons op de deuren, trek ze open en overval huisgenoten die ik dagelijks zie en een enkele die ik heel soms tegenkom.
‘Brand!’ Verstrooid komt er een uit de douche met een handdoek om. Een ander laat studieboeken achter en loopt de gang op. Drie jongens tegenover mijn kamer manen me tot stilte: ik verstoor hun televisieprogramma. Ze komen straks wel…Straks?! Ik schreeuw nogmaals moord en brand. Ze luisteren niet.
Ik stuiter en spring van kamer naar kamer en zie tot mijn ontsteltenis dat mensen naar de brand lopen terwijl naar de nooduitgang aan de andere kant een slimmer plan is.
‘Braaaaannndddd!’ Mijn stem is de hysterie nabij. Ze lachen, een zoekt zelfs een fototoestel om de naderende brandweerauto vast te leggen. Ik ren mijn studentenkamer in, pak mijn gitaar, mijn dagboeken, een warme trui. Ze zoeken het maar uit. Iedereen is gewaarschuwd. Ik hol de gang uit, naar de nooduitgang en ren de trap af naar beneden. De zware deur knalt achter mij dicht.
En daar sta ik. Aan de voet van mijn appartementencomplex. Het is koud en boven mij zie ik bijna al mijn afdelingsgenoten voor het raam staan kijken naar de brand, een paar meter verderop.
Het lijkt een hilarische nachtmerrie. Ik hier. Zij daar. Ik sta bovendien op mijn sokken en denk aan de huissleutel die ik ook vergat.
Iemand tikt op de ruit naast me. Een vriendin, ze opent even later haar deur en bekijkt me nieuwsgierig. ‘Er was brand’, leg ik uit. Ze grijnst naar mijn voeten. ‘Ah, vandaar een held op sokken.’ Ik knik. Volgende keer word ik pantoffelheld.
Leave a comment