Pollen
Ineens slaat ze linksaf. Ik kan nog net mijn remmen inknijpen om te voorkomen dat ik op haar scootmobiel klap.
‘Mevrouw!’ roep ik geschrokken.
Ze kijkt me eerst in haar achteruitkijkspiegel aan. Dan draait ze zich half om.
‘Ik kan je niet zien. Kom hier staan!’ beveelt ze. Ik schuif de zonnebril in mijn haar en volg haar bevel op. Haar honden springen tegen me op. Ze heeft donkerbruine ogen, een heldere en vriendelijke blik. Haar gezicht leeft…of nee, het laat het leven zien. Ze is hier een stuk langer dan ik.
‘Zag je m’n knipperlicht niet?’ Ze zet ‘m ter demonstratie even aan en uit.
‘Nee, dat zag ik niet. U ging voor mijn gevoel hupsakee naar links.’
Ze glimlacht. ‘Nee hoor. Ik gaf richting aan. Je was vast aan het dromen.’
Nog steeds klinkt ze vriendelijk en zijn haar woorden geen verwijt maar een rustige constatering.
‘Nou nee…’ mompel ik. Maar ze luistert niet en trekt de honden naar zich toe. ‘Zeker net kinderen naar school gestuurd, ergens te laat voor, tegen de wind in gefietst. Ik snap het wel hoor. Dat je dan dingen niet goed ziet, bedoel ik.’
Ze houdt vol dat ik een onoplettende fietser ben en knikt er tevreden bij. Ik geef het op. We zwijgen samen.
Nu bekijkt ze me schaamteloos. ‘Kind, wat een tranen heb jij.’ Ik voel ze inderdaad over mijn wangen rollen.
‘Pollen’, zeg ik. Ik snuif er theatraal bij. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. ‘Tja, dat zeg ik ook altijd als ik tranen met tuiten jank.’
Nou ja zeg, ik schud mijn hoofd maar krijg niet de kans nog iets te zeggen. ‘Alles komt goed’, zegt ze ineens zacht en legt even een koude hand op die van mij. Haar gebaar is onverwacht troostend.
‘Nou meid, ik heb nog meer te doen vandaag.’ Ze knijpt in mijn hand terwijl de honden opspringen. Ze herkennen deze ‘ik vertrek-toon’.
‘Uitkijken hè!’ roept ze me na als ik wegfiets. Ik zwaai als antwoord en veeg snel de tranen weg.
Rotpollen.
Leave a comment