Eetbaar
De spelertjes van de F1 negeren de opmerkingen langs de lijn. Ik kan het veld eigenlijk niet goed zien, maar dat maakt nu even niet uit, want de speler waar ik voor kwam, staat klappertandend tegen mijn benen geleund. Wissel.
Terwijl ik me afvraag hoe lang nog, zie ik ineens de jongen. Zijn muts zakt half over een oog, zijn jas is net iets te groot. Hij heeft een loopje waardoor zijn hoofd ritmisch knikt. De stoere tred wordt echter steeds langzamer. Tot hij stopt en op zijn hurken zakt bij het hek.
Achter het hekwerk is geen strak veld, maar staan de madeliefjes moedig de lente aan te kondigen. Hij steekt zijn hand uit en probeert hem onder het hek door te laten glijden. Dat lukt niet. Door een van de gaten? Hij aarzelt. Dan steekt hij toch zijn hand erdoorheen. Met zijn vingertoppen trekt hij een bloemetje iets dichterbij. Voorzichtig, geen blaadje wordt geraakt, haalt hij de schat binnen.
Zijn blik is triomfantelijk. Zijn muts is iets verschoven waardoor zijn beide ogen nu zichtbaar zijn.
Met het bloempje voorzichtig tussen duim en wijsvinger loopt hij in de richting van een buggy met een meisje erin. Hij aait het meisje over haar wang en stopt het madeliefje in haar knuist. Heel even houdt ze zijn blik vast, dan kijkt ze vorsend naar het onbekende in haar hand. Nog een keer kijkt ze naar hem. Hij glimlacht lief. Ze grijnst, spert haar mond open en laat de beginnende lente erin verdwijnen. Ik meen dat ze niet eens kauwt.
Weg is de bloem. Ze staart weer wat in de verte.
De jongen kijkt verbijsterd naar haar en wordt op datzelfde moment wat zachtjes aan de kant geduwd door zijn moeder. Ze vertrekken. Heel even blijft hij achter. Dan loopt hij achter hen aan. Hetzelfde loopje, dezelfde knik van zijn hoofd, maar nu haalt hij ook af en toe uit met één voet.
Naar een madeliefje.
Je weet wel, die achterlijke eetbare bloemen.
Leave a comment