Curry
‘En dan zijn er allemaal winkeltjes en kun je die bezoeken, zo via je computer.’
We zijn stil.
Ik snap er totaal geen bal van. Het Amstel Hotel leidt bovendien af. Hier is zoveel te zien dat mijn ogen van her naar der schieten. Ook het feit dat deze meneer vroeger Countdown presenteerde, helpt niet erg veel om de aandacht heel goed bij het onderwerp te houden.
‘Nog een keer?’ vraagt de voormalige dj, hij lijkt onvermoeibaar en wappert met zijn blonde manen.
We knikken.
Opnieuw gooit hij met termen als ‘connecten met de wereld’ en ‘een bedrijf als jullie moeten een van de eerste zijn’.
Ik ben het spoor volledig bijster, mijn leidinggevende ook, dat zie ik aan haar wegdromende blik.
‘Dot com is echt de nieuwe wereld.’ Hij kijkt iets in de verte en moet onderhand toch ook twijfelen of wij wel de aangewezen personen zijn om zijn verkooptrucjes op uit te oefenen. ‘Dot?’ Haar vraag blijft wat in de ruimte te hangen. Ze haalt een pluisje van haar mouw.
Dan schraapt ze haar keel en leunt wat voorover. ‘Dus als ik teksten laat schrijven door mijn mensen, kun jij er wat mee, in een – ehm….- winkeltje op een pagina zetten en het overal connecten?’ Hij knikt voorzichtig. ‘Deal’, zegt ze.
Zelfs ik ben overdonderd.
Even later in de trein kijkt ze me over haar leesbril aan. ‘Niemand zeggen dat we het niet snappen.’ Ik beloof het haar. ‘Winkeltjes op de computer, nou ja…’ mompelt ze uit het raam kijkend en vouwt dan haar krant open. ‘Modegedoe dat internet, volgend jaar weet niemand er meer iets van. Dot com…opgeklopte onzin. Ha een dot slagroom!’
Ze knikt voldaan naar haar krant. Ik kijk naar haar en dan naar het voorbijrazende landschap.
Vanavond maak ik curry. Zomaar ineens zin in.
Leave a comment