Spinsels
Misschien is het er al wel drie jaar. En zo ja, dan ontsnapt het spinrag boven mijn bureau dus al meer dan duizend dagen steeds weer aan een stofdoek. Een keer in de zoveel tijd rek en strek ik me uit en dan zie ik het opnieuw boven mijn hoofd hangen aan het plafond.
Eigenlijk is er dan slechts een simpele handeling nodig. Ik kan ofwel op het bureau balanceren met doek. Of ik kan de stang van de stofzuiger opheffen en het werk laten doen. Ik hoef er zelfs niet veel stappen voor te nemen. Mijn werkkamer is immers verdeeld in een werkgedeelte en een gedeelte dat met werk te maken heeft, maar zeker niet met letters. Stofzuiger, microvezeldoeken. Deze attributen verzamelden zich heel geleidelijk aan aan de overkant van mijn computer. Een soort walk in bezemkast dus. Of misschien een stok achter de deur: u zult uw huis niet laten verstoffen.
Heel soms begeef ik me richting die kant van de kamer met de heuse intentie om dan eindelijk het rag boven mijn hoofd te verwijderen. Maar dan gebeurt er altijd wel iets. Ik word bijvoorbeeld afgeleid door onverwachte elementen zoals legovliegtuigjes, een nerfpistool of een mysterieus klokhuis met kleine tandafdrukken. Dingen die ook storen op deze plek. Dus dan gooi ik het afval weg. En laat de vliegtuigen een kamer verderop landen. Daarna neem ik meestal weer opgeruimd plaats achter mijn scherm en vergeet wederom het euvel boven mijn hoofd.
Vandaag valt het spinrag me weer op. Het zijn intussen langere slierten. Ik moet er echt iets aan doen. Dochter staat plots naast me. ‘Waar kijk je naar?’ ‘Naar spinsels.’ Ze kijkt omhoog. ‘O ja.’ Ze grijnst naar me en loopt dan de kamer uit.
Poging nummer zoveel. Alle stopcontacten zijn bezet, ik loop met het snoer in mijn hand de gang op. Zien hersenspinsels er net zo uit? vraag ik me af. Ik stop de stekker in het stopcontact en ga terug naar mijn scherm. Eerst even typen.
Leave a comment