Op bezoek
‘Een taart’, zeg ik in het Engels. Ze knikt. ‘Een taart neem je mee als je bij Portugezen gaat eten.’ Ze haalt wijnflessen uit een doos en zet ze in de schappen. ‘Geen wijn?’ vraag ik hoopvol. Ze geeft geen antwoord, loopt naar de toonbank en krabbelt een adres op een papiertje. ‘Alsjeblieft’, zegt ze. ‘Zoek iets moois uit.’ Achter me komen jongens binnen. Dronken en alweer toe aan een extra aanvulling. Ze glimlacht verontschuldigend en loopt naar de luidruchtige vakantiegangers.
Haar taartadres is gesloten. De chocolaterie ernaast niet. Het winkelmeisje vijlt verveeld haar nagels en wijst op de verschillende doosjes. Voor de zekerheid vraag ik ook haar of chocolade een goede tweede keus is. ‘Taart. Alleen taart’, is haar stellige ontkenning. Ik koop toch maar wat doosjes.
Een paar uur later sta ik achter een trotse vrouw. Ze is net voor mij gearriveerd en presenteert een kunstwerk van room en glazuur. Drie lagen. Ik heb minder mooie bruidstaarten gezien. Toch is het me meteen duidelijk: chocolade is inderdaad een verkeerde keuze. Ik zal mijn bijdrage ongezien en nonchalant ergens op tafel neerleggen.
Te laat. De gastvrouw pakt glimlachend de doosjes uit mijn handen. Vriendelijk knikken de andere gasten naar me – en mijn hemel het zijn er veel meer dan alle chocolaatjes bij elkaar. Eten die ook allemaal mee? Lange tafels vol plaatselijke dorpelingen kijken naar de gastvrouw die de inhoud een voor een op een schaaltje legt. Ze oh’en en ah’en.
Ik laat mij en mijn blos als een ingestorte appeltaart op de stoel naast de vrouw van het drielaagse kunstwerk zakken. Ze grijnst en vraagt: ‘Holland?’ Ik knik somber, ontkennen heeft geen zin. Ik heb met glans een imago verdedigd.
Met een zweempje triomf geeft ze me na een weldadig maal van geroosterd vlees, brood en groentes een stuk taart. Ik durf, ondanks gebrek aan eetlust, niet te weigeren. Ze kijkt even naar me, draait zich dan plots om, pakt een chocolaatje en duwt het midden in de slagroom. Ze gaat tevreden zitten en moedigt me aan met haar ogen. Ik begin braaf in de taart te prikken.
Van fiasco naar kers op de taart. Er is nog hoop.
Leave a comment