De danser
Heel even kijkt hij om zich heen. Is er iemand? Hij maakt zijn schouders los. Strekt zijn armen en knikt met zijn hoofd van links naar rechts. Nog een keer controleert hij of er publiek is. Dan zet hij zijn koptelefoon stevig op zijn oren.
Hij sluit zijn ogen.
Ik zie het gebeuren. De muziek neemt zijn lijf over. Het begint met een lichte beweging van zijn hoofd. Dan volgen handen, armen en romp. Benen en voeten. Hij beweegt op een manier waarvan ik wilde dat ik het ooit geleerd had. Of ooit zal kunnen. Welke leeftijd ik ook heb.
Hij ontroert zonder dat ik de muziek kan horen. Dat hoeft ook niet. Hij maakt noten en tonen door te bewegen. Zijn ogen steeds gesloten. Hij danst alsof er niets meer bestaat dan dat. Vol overgave. Tijdloos.
Drie minuten. Dan opent hij zijn ogen weer. Zijn blik alsof hij terugkeert van een reisbestemming waarvan alleen hij de coördinaten kent. Hij beweegt steeds langzamer.
Iemand roept iets tegen hem. Hij kijkt nu zoals veertienjarige jongens dat doen. Pakt mopperend zijn fiets. Met kromme schouders – en haast – vertrekt hij naar de plek waar hij moet zijn.
De danser is verdwenen.
Leave a comment