Uit 't Copy van Clason

De vraag

Ik slaap al drie jaar niet. Ok. Een uurtje per nacht misschien. Soms twee. Bij elkaar opgetelde minuten zijn het, waarin ik wat slapen afwissel met alert wakker liggen.

Dat ik soms dingen zie die er niet zijn. Dat vertel ik niemand. Dat ik niet zeker weet of ik wakker ben of slaap. Dat laat ik zeker achterwege. Ik durf sowieso steeds minder. Autorijden bijvoorbeeld. In de rij staan bij de supermarkt. De stad in. Naar feestjes. Werken. Noem maar op.

Als ik alleen met haar thuis ben, staan alle voelsprieten uit. Waar is gevaar, eet ze voldoende, vergat ik iets? Ik schrijf memobriefjes die ik op strategische plekken plak. Alleen vindbaar voor degene die ze verstopte. Falen is geen optie. En kan ik slapen omdat iemand heel even het roer van mij mag overnemen? Dan staar ik naar het plafond. Zie de demonen naar me wijzen: moeder van niks.

En nu zit zij op een stoel tegenover me. Perfect opgemaakt, fris en fruitig. Vriendin van vriend T. ‘Het lijkt me het mooiste wat er is’, zegt ze. Ik denk aan mijn optimisme drie jaar geleden. Aan mijn onwetendheid. Aan het mislukken.

‘Vertel me alles’, zegt ze gelukzalig glimlachend. Ze hangt wat naar voren. Ik voel het opborrelen. ‘Ik ben niet de beste persoon om hierover te praten. Ik ben niet bepaald een rolmodel. Het mooie is in mijn ogen wat weg.’ Ze luistert niet. Blijft glimlachen. ‘Ik kan niet wachten’, zegt ze en strijkt over haar nu nog lege buik.

De woorden komen na drie jaar als een lavastroom uit mijn mond. Over hoe spannend ik dit vind. Over hoe slecht ik dit kan. Over nooit meer slapen. Altijd bang zijn dat je iets overkomt. Over mislukken.

Ik heb nauwelijks door dat ze vrij abrupt vertrekken. Ik zal ze niet vaak meer zien. Een week later zegt de dokter me de woorden: ‘verwaarloosde postpartumdepressie’. Een jaar later baart zij haar eerste zoon van de twee. Ik heb haar nooit meer uitgelegd wat me gebeurde. En vandaag, op de kop af 10 jaar later, denk ik aan haar vraag die zo fout leek op dat moment. Maar precies de juiste was.