Zuurpruimen
De een houdt haar hand wat voor haar mond. De ander buigt zich steeds dichter naar haar toe. Samen kijken ze misprijzend naar de vrouw voor hen. Nemen haar van onder tot boven op. De vrouw, met haar rug naar deze twee vrouwen gekeerd, heeft geen idee dat ze er niet goed vanaf komt. Ze beweegt haar heupen licht mee op de muziek en zwaait vrolijk naar haar kind.
De vrouwen schudden hun hoofd en kijken dan verveeld verder rond.
Een ander. Ze wijzen ernaar met een hoofdknik. Ook zij komt niet door de strenge ballotage. Hun twee-eenheid wordt voelbaar sterker, hun gezamenlijke aversie voor alles om hen heen groeit. Ik vang flarden op over verkeerde kleding en lelijk schoeisel. Over te lang of te kort haar. Over te bloot of te gekleed.
Ik sta naast de twaalfjarige die zich steeds bewuster wordt van het oordeel van de mensen om haar heen. En herinner me nog zo goed hoe ik het op die leeftijd almaar ingewikkelder vond om te voldoen aan het gewenste beeld van anderen. En nog gebeurt me dat met regelmaat.
Terwijl ik bedenk hoe ik daar nu toch iets over zou kunnen zeggen, draait de vrouw met de swingende heupen zich plots om. ‘Zeg, ga ergens anders staan zuurpruimen met je commentaar op alles en iedereen’, zegt ze bits. De zuurpruimen zwijgen verschrikt. Ik lach.
Kinderen kunnen hard zijn, zei iemand me laatst. En schoolpleinmevrouwen, vul ik bij deze aan. Zonder genade.
Leave a comment