Uit 't Copy van Clason

Supermanactie

Ze wil niet. Maar daar heeft hij totaal geen boodschap aan. Hij blijft haar opjagen. Ze is net iets sneller en wendbaarder dan hij, zodat hij in volle snelheid rechtdoor gaat waar zij naar links gaat. Hij maakt een gefrustreerd geluid en zet de achtervolging opnieuw in.

Dit keer besluit ze te stoppen en hem voortdurend de rug toe te keren, te negeren. In alle rust. Net of het niet is gebeurd. Maar ook dat werpt geen vruchten af. Hij blijft om haar heen cirkelen, steeds dichter…tot ze het zat is en opnieuw vlucht.

Weer een achtervolging. En kijk, hij wordt zelfs bijgestaan door een behulpzame seksegenoot. Samen drijven ze haar in het nauw. Ze kan geen kant meer op.

En hoewel het de natuur is en ik weet dat dit zo gaat, hier dan, in dit dierenrijk welteverstaan, stap ik van mijn fiets af. Deze verkrachting laat ik niet voor mijn ogen plaatsvinden. Ik wapper naar de lelijke eenden die niet echt onder de indruk lijken te zijn. “Wegwezen”, sis ik. Kijken ze elkaar vertwijfeld aan? Kunnen die beesten dat? Het vrouwtje ligt nog versuft op de grond. Platgeduwd werd ze. De lamzakken.

Dan fladdert ze overeind, luid kwakend komt ze op me af. Deze supermanactie wordt niet op prijs gesteld, vertelt ze me met veel kabaal. De mannetjes waggelen gedwee achter haar aan. Ze scheldt nog even naar me en dan verdwijnen ze in het riet. Alle drie. Wat beduusd sta ik aan de waterkant.

Ik moet nog even aan de lente wennen, denk ik.