Open huis
Als we de laatste kamer hebben bekeken blijft ze ineens stokstijf stilstaan.
“Oh..”, komt er enkel uit haar mond. En nog een keer: “…oh…”
Haar ogen zijn gericht op het lichtbeige tapijt. Voetstappen. We zien ze allemaal. Bruine prints. Iets uit elkaar en in een gelijk ritme. Van de deur naar het raam. Van het raam naar de aangrenzende badkamer. En weer terug naar waar wij staan. Niemand zegt wat.
Ze herpakt zich. “Het lijkt erop dat iemand in de poep is gaan staan.” Ze klinkt niet boos. Niet verdrietig. Eerder verbaasd.
De groep kijkt elkaar aan. Waar eindigt het spoor?
Aarzelend kijkt de eerste onder zijn schoenen. “Ik ben het niet.” Hij is opgelucht. Ook ik constateer dat ik schone zolen heb. Een voor een valt een onschuldige af. Tot alleen hij overblijft. Zijn ogen schieten van links naar rechts. We knikken begripvol, met een vleugje leedvermaak, dat wel. Langzaam heft hij zijn linkerschoen op. Niks. Dan zijn rechter. Ook niets.
“Oh…” zegt ze…haar wangen rood. “Shit…”
En laat dat nu de beste conclusie ooit zijn.
Leave a comment