Meerkoeten
Mijn handschoenen zitten in de rugzak. Ik heb het echter zo koud dat zelfs even afstappen en ze zoeken geen optie is. Ik trek mijn mouwen wat meer over mijn handen en trap door. Over het bruggetje. Langs de bank tussen het riet. De hardloper passerend. En steeds uitkijkend over het water aan de linkerkant.
Dat grijze water. Vol met dobberende meerkoeten. Ze zijn met wel honderden en liggen doodstil op het water. Het beeld heeft bijna iets sinisters. Door de mist zie ik alleen de voorste scherp, maar achter hen liggen er ook nog veel. Hun contouren zijn nog net te zien.
Vandaag raken de wolken mijn hoofd. En ga ik er bijna in op. De somberheid van het grijze water. De kleine druppels die ik op mijn gezicht voel. De eenzaamheid van de meerkoeten.
Maar een centimeter voor ik me overgeef aan de mini-depressie, zingt ze in mijn oren. Zo niet passend bij wat ik om me heen zie. Waar ik ben. Ik voel de kou minder. De watervogels deinen zelfs op het ritme. Ze zingt me naar daar waar ik heen fiets. De juiste tonen gemixt met Braziliaanse woordliefde.
De warme deken die ik even nodig had. Net op tijd.
Leave a comment