Deze kapper is populair, dus moeten we wachten. We kijken naar buiten, ietwat verstopt achter kerstballen en slingers. Hij zit op mijn schoot. Zijn lijfje ontspant. Ik ook. “Mam…het is net alsof we in de bioscoop zitten.” Hij wijst naar … Continue reading
Het woord Wijnhaven staat op de gevel, maar wij drinken er bier. Ze zit tegenover mij en praat met een jongen want deze studentenstad kent weinig vrouwen. Ik hoor echter niets. De stem laat het geroezemoes rondom me verstommen. Draagt … Continue reading
Ik staar naar buiten. Daar buiten gebeurt het. Daar zou ik moeten rondlopen. Zijn. Daar zijn mensen die mijn gezicht moeten zien. Ze eraan herinneren dat ik schrijf. Voor brood. Voor geld. Dat zou ik moeten doen. Zoals ik altijd … Continue reading
Mijn handschoenen zitten in de rugzak. Ik heb het echter zo koud dat zelfs even afstappen en ze zoeken geen optie is. Ik trek mijn mouwen wat meer over mijn handen en trap door. Over het bruggetje. Langs de bank … Continue reading
Als we de laatste kamer hebben bekeken blijft ze ineens stokstijf stilstaan. “Oh..”, komt er enkel uit haar mond. En nog een keer: “…oh…” Haar ogen zijn gericht op het lichtbeige tapijt. Voetstappen. We zien ze allemaal. Bruine prints. Iets … Continue reading
