Onzichtbaar
Aan het einde van de gang gaat een deur open en een man met een witte jas wenkt me. Mijn moeder staat op, pakt mijn schooltas uit mijn handen en duwt me zachtjes in de richting van de man.
In de kamer zitten er nog meer: mannen. Vier in totaal.
“Zo”, begint de man die ik al eerder zag, “bezwaar dat ik wat studenten laat meekijken?”
Ik weet niet wat hij bedoelt.
“Ontkleed je bovenlijf en neem plaats op de behandeltafel…”
De vier studenten staan rechts van me en terwijl ik voel dat mijn handen trillen, kleed ik mezelf uit.
“We hebben hier het begin van huidkanker”, vertelt de arts zodra ik op de tafel lig. Alle vier kijken ze naar de vlek die voorheen gewoon een moedervlek was. “Omdat deze zich op een voor een vrouw ontsierende plek bevindt, is gekozen voor plastische chirurgie”, draagt hij voor. “Geen littekens dus.”
De studenten knikken.
Ik word onder een lap gelegd en krijg een spiegeltje in mijn hand. “Als je wilt kun je meekijken”, zegt de man vriendelijk.
Er kijken er al genoeg mee, denk ik.
Dan sluit ik mijn ogen. Ik zal straks wel zien hoe dat eruitziet: een onzichtbaar litteken.
Leave a comment