Gewichtig
Een groep zijn we. Maar toch ieder voor zich.
De een draagt twintig kilo. De ander krijgt met moeite twee omhoog. De nieuwelingen worden naar voren geschoven. Geduldig wachten we tot zij weten wat er van hen verwacht wordt. Voelen ons wat superieur, wij weten al wat we moeten doen.
De muziek pompt en pusht. We buigen onze knieën. Heffen het gewicht op de maat.
De een kijkt ongenadig naar zijn of haar lijf in de spiegel. De ander staart glazig voor zich uit. Interactie is er nauwelijks. We zijn er en dat is het enige wat nu nodig is.
Melodie, luide bas en een stem door microfoon begeleiden ons 55 minuten. De handelingen zijn routine. We doen het al een tijd. We kunnen in sommige gevallen niet meer anders.
Als het ritme vertraagt, koelen we af.
We rekken, we strekken. Handdoeken slaan we om, bidons drinken we leeg. Dan lopen we zwijgend de trap af en knikken nog als afscheid. Ondanks verlies van het gewicht in onze nekken, trillen de benen. Auto’s starten, fietsen worden uit het rek gehaald.
We gaan naar huis. Samen. Maar toch alleen.
@11pm
Martijn says...
Waarheid, maar, er is onderscheid tussen hen die voor zichzelf gaan en zij die voor een praatje en aandacht gaan……..