Belletjes
Zelfs vanaf deze afstand zie ik dat er tranen over zijn wangen biggelen. Hij schudt zijn hoofd. Kijkt naar het muziekinstrument in zijn hand en dan wanhopig de zaal in. Zijn klasgenootjes zingen uit volle borst. Ze lachen, ze dansen.
Hij niet.
Wat is er met hem? Een vrouw naast me ziet me kijken. “Tja, niet iedereen vindt het leuk om in de belangstelling te staan”, zegt ze. “Is het jouw kind?” Ik schud nee.
Toch denk ik dat ze het mis heeft. Dit is geen podiumangst.
Het jongetje kijkt met rode wangen en trillende lip nogmaals naar het instrument met belletjes. Hij tilt zijn arm op. Maar laat hem dan toch weer zakken. Naast hem staat een stralend meisje. Ze slaat blij op een trommel. Hij kijkt gepijnigd naar haar en nogmaals naar dat wat hij in zijn hand heeft.
Twee keer buigen. Het optreden is voorbij. De kinderen zwaaien naar ouders. Huppelen naar de juf en leveren trommels, toeters en bellen in.
Behalve hij.
Met een verbeten gezicht passeert hij de leerkracht. Houdt het muziekinstrument dicht tegen zich aan en gaat in de zaal zitten. Zijn tranen zijn opgedroogd nu. Hij lijkt bijna tevreden, lacht zelfs naar de belletjes.
Want volgende keer is er in ieder geval één instrument minder. Dat is een ding dat zeker is.
Leave a comment