Wow
“Waar is je tas?” vraagt ze.
Het blijft stil.
Haar stem klinkt iets hoger: “Waar is je tas!!!?”
Een aarzelende jongensstem: “Welke tas mama…”
“Die tas vol met kleren, die ik je net vroeg te dragen!!!”
Haar stem is nu zo schel dat ik mensen zie omkijken. De deuren van de trein gaan dicht. Een man wijst zwijgend naar de H&M-tas op het perron. We zien de tas allemaal. Ook zij.
“Oh…”, stamelt de jongen. “Die tas…”
Iedereen houdt zijn adem in en kijkt naar de blonde vrouw. Haar wangen zijn rood en haar ogen flitsen van de tas naar de jongen. Dan haalt ze diep adem.
“Ok…”, zegt ze. Ze laat zich op een van de banken zakken. De jongen blijft verstijfd staan. “Ga maar zitten”, zegt ze zachtjes.
De trein rijdt langzaam weg van het perron.
“Sorry mam…” fluistert de jongen. Ze schudt haar hoofd. “Kan iedereen gebeuren”, antwoordt ze en ze pakt zijn hand even vast.
“Wow…” zucht het meisje tegenover me. Ik knik.
Inderdaad. Wow…
Leave a comment