Strandlectuur
Op de plek waar net een verliefd stel lag te zoenen, liggen ineens twee witte mensen. Spierwitte mensen. Van factor 50 en ook omdat ze Brits zijn, denk ik.
Ze zoenen allerminst.
Ik kijk rond. Waar zijn ze? De grote man met de tatoeage op zijn rug. De vrouw, klein met lange blonde haren en grote zonnebril. Zij was wat gegeneerd door zijn uitingen van liefde en genegenheid. Hij trok zich daar niets van aan. Steeds opnieuw fluisterde hij in haar oor, trok haar tegen zich aan. Zij lachte stil of duwde hem verontwaardigd weg. Ik keek naar ze zonder dat het voelde alsof ik inbreuk maakte, deelgenoot werd van hun liefde. Ze leefden samen in een bel, midden op het strand. Onaanraakbaar, onkwetsbaar. Ik keek naar een verhaal waar ik graag de oorsprong van had gekend en zeker het vervolg.
Heel even werd ik afgeleid door de voetballende kinderen verderop aan de vloedlijn. Ik moest om ze lachen. De capriolen van de jongste. De oudste die nog net niet bewust was van de vele ogen die naar haar keken. Heel even was het maar, maar toch transformeerde het verliefde koppel in die tijd in een bloemetjesbadpak en degelijke bermuda.
Het badpak, met daarin de goed ingesmeerde vrouw, ligt intussen stil te slapen op haar buik. De man naast haar pakt zijn krant en net voordat hij leest, buigt hij zich naar de vrouw en lijkt wat overtollige zonnecrème uit te smeren.
Ik kijk naar deze nieuwe bel die ineens zo onverwacht ontstaat. Een ander verhaal om te ontdekken en te lezen.
Zomaar, strandlectuur, ik hoef het alleen nog maar te zien.
Leave a comment