Onoverbrugbaar
Koffie met twee koekjes. Ik denk het even niet goed te zien, maar het zijn er echt twee. De barman zet het voor de oudere man neer, praat even met hem, en loopt dan weer het café in.
Vrijwel tegelijkertijd loopt de zwarte vloeistof al bijna over de rand van het kopje, want de man sopt enthousiast zijn eerste koekje in de warme koffie. Dan buigt hij zich naar voren en slobbert het zompige deeg op.
Ik denk dat de man er geluiden bij maakt. Goedkeurende. Ik kan het echter niet horen, want ik zit achter hem aan de andere kant van het glas en kijk naar zijn rug. Een rustige rug, oordeel ik.
De man kijkt nu uit over het water aan de overkant van de straat. Drinkt zijn koffie, maar laat zijn tweede koekje liggen. Voor straks? Hij staart naar het water. Ik naar zijn rug.
Plots zie ik haar weer voor me. De vrouw, eerder deze week op het terras zoveel kilometers verder naar het zuiden. Wat had zij graag dat koekje gewild. Dat weet ik bijna zeker. Naast hem, daar op dat bankje.
Ik zucht ervan. Want hoe cru is dat, deze onoverbrugbare afstand voor een veel te mooi liefdesverhaal.
Leave a comment