Uit 't Copy van Clason

Nora

Hoe oud zou ze zijn? Halverwege 80, schat ik. Nora Roberts leest ze. Een pagina en dan kijkt ze om zich heen. Ietwat over haar brilletje.

Ze draagt zwart-wit. Een geruite jurk, gouden instappers en huidkleurige kniekousen. Ze blaast lucht langs haar lippen, drinkt verse jus door een rietje. En we hebben even oogcontact. Ze glimlacht naar me. Ik naar haar. Dan typ ik wat woorden in mijn telefoon. Zinnen over haar. Over haar zo keurig gekapte haar, haar vingers vol ringen. Over veertig jaar later. Zo oud zijn als zij. Op een boulevard zitten, alleen en uitkijkend over een baai.

Ze laat de serveerster haar tas aangeven en rommelt erin. Een klein boekje, zwarte kaft, een goudkleurige pen. Opnieuw verschuilt ze zich achter het papieren schild van haar boek.

Zou ze het doen? Ik blijf haar aankijken. En ja… ze pakt de pen, schrijft wat in haar boekje. Zinnen over mij. Over veertig jaar geleden. Toen ze zo oud was als ik. En nog samen zat op een terras. Dat denk ik, terwijl ik in stilte op haar proost. Op Nora en de schrijfster.