Uit 't Copy van Clason

Volwassenheid

De stoel zit goed. De tafel staat precies zoals ik het wil. Het toetsenbord ligt recht onder mijn vingers. Kortom, ik lijk volledig klaar te zijn voor de aankomende dag.

En dat is bijtijds. Want het is vier uur in de ochtend. Een ochtend die ik begon met het hangen boven de toiletpot. Niet te danken aan een leuk feest of eenzaam drankfestijn, maar door een eerste kind in mijn buik.

Ik denk aan haar geboorte, nog zo ver weg. Terwijl ik me nu ook voel alsof ik aan het bevallen ben. “Begin nu maar, waar wacht je op? Waarom heb je al die zekerheden nodig om te kunnen starten? Begin. Niet bang zijn.” Na alle twijfels van mezelf en van anderen, moet ik beamen dat deze zin dé schop onder mijn kont is.

Dus zit ik hier. Het wordt langzaam licht buiten en ik wacht. Over 4 uur heb ik mijn eerste afspraak als eigen baas. En wat ik nu nog niet kan weten of vermoeden, is dat ‘t goed zal komen. Dat ik opdrachten krijg die energie geven en soms moed vragen. En dat ik twaalf jaar later nog steeds eigenaar ben.

Nu niet meer van een brabbelende baby, maar van een weerbarstige puber. Een tekstbureau net iets ouder dan de baby van toen uit mijn buik. Dus, proost. Ongeveer vandaag ben ik 12 jaar oud. En vanaf deze dag ga ik voor de volwassenheid. Misschien lukt me dat. Ooit.