Perfect
Haast is hier niet handig. De jongen neemt zijn tijd. Veel tijd. Met uiterste precisie trekt hij twee handschoenen aan. Als deze perfect aansluiten, lijkt hij tevreden en pakt het mes. Rustig kijkt hij naar wat voor hem ligt. Ik kijk naar de klok die achter hem tikt. Naar zijn collega’s die langs hem rennen, spullen pakken.
Hij rent niet. Hij wacht.
Dan snijdt hij, zijn ogen zijn half gesloten. Goedkeurend bekijkt hij het resultaat. Nu steekt zijn tong een beetje uit zijn mond. Zijn concentratie is benijdenswaardig. De volgende stappen neemt hij net zo rustig. Tot aan het plastic zakje toe. De rij achter me wordt almaar langer. De mensen ongeduldig. Alsof hij ontwaakt kijkt hij op van dat wat hij aan het doen is.
“Voor wie was ’t ook alweer?”
Een zachte stem heeft hij. Ik steek mijn hand op. Hij loopt naar me toe alsof hij een pasgeboren baby naar zijn moeder tilt. Trots is het verkeerde woord. Met liefde overdreven. Ik kom niet op de juiste omschrijving.
Dan realiseer ik me dat hij me afwachtend staat aan te kijken.
“Zo, dat is een mooi broodje tonijn”, zeg ik dan maar wat opgelaten. De jongen knikt me ernstig toe. “Spaarpunten erbij?”
Leave a comment