Uit 't Copy van Clason

Op zoek

“Yes!”

Hij staat ineens voor me en duwt me met zachte dwang naar een bankje. De wind waait en hij heeft moeite om de kaart onder mijn neus uit te vouwen.

“Look, look, look, lady”, roept hij uit terwijl hij met zijn wijsvinger laat zien welke route hij net heeft gelopen. Althans, dat vermoeden heb ik. Zijn Italiaans is te overheersend voor het Engels dat hij toch werkelijk probeert te spreken. Hij wandelt nu met twee vingers nogmaals over de kaart. Ik begrijp dat hij uit het CS kwam, dat hij toen allemaal rondjes liep, bruggen overstak en dat hij nu dus op de Rozengracht is.

Waar wil de beste man naartoe? Ik vraag het hem. Hij verfrommelt de kaart en begint een snel verhaal waarin ik Van Gogh meen te verstaan en het Rijks. Hij zucht en is even stil.

“Amsterdam, I need to find it….”

Ik lach en vertel hem dat hij daar is. Midden in de stad. Dat hier waar hij staat hij eigenlijk niet dichterbij Amsterdam kan zijn.

De uitdrukking op zijn gezicht is een foto waard, maar dat kan ik natuurlijk niet maken, die foto. Hij kijkt naar zijn schoenen, dan om zich heen.

“This is it”, zeg ik nog maar eens.

Hij blijft stil. Is het teleurstelling? Verbazing? Ik weet niet zo goed wat ik zie. “Welcome”, mompel ik dus maar wat onhandig.

Hij knikt, haalt de handen door zijn haren. De onverwacht snelle ontmoeting met de stad lijkt hem uit evenwicht te brengen. Dan stopt hij de kaart in zijn tas, knikt me nog een keer toe en verdwijnt tussen de mensen. Bestemming bereikt.