Uit 't Copy van Clason

Vastberaden

“Praat met me”, zegt ze. De bus trekt op en ze houdt zich aan een stoel vast, schuifelt naar achteren en zit tegenover me. De persoon aan de andere kant van de lijn praat. Ze luistert, haar gezicht laat niets lezen.

“Nee. Ik wil geen whatsapp”, zegt ze. “Ik wil dat je nu praat. Nu zegt wat er is.” Ze kijkt uit het raam, knikt lichtjes. Er wordt gepraat. Zij zwijgt.

“Dank je”, zegt ze, aan haar stem kan de ander niet horen wat ik wel zie.

Ik zie een traan. Heel langzaam glijdt de traan langs haar wang, in haar hals. Het gesprek eindigt. Uit haar tas haalt ze een spiegeltje en werkt heel snel haar make-up bij.

We stappen bij dezelfde halte uit en daar kijk ik haar even aan. Ze kijkt terug, ietwat onzeker.

Zal ik vragen of het gaat?

Voordat ik dat kan doen, lacht ze een stralende lach. “Dit wordt een mooie dag”, overtuigt ze mij en zichzelf. Dan knikt ze en loopt de andere kant op.

Vastberaden en rechtop.