Steen
Er ligt een steen op het tafeltje. Best een grote. Niet één die je makkelijk in je broekzak stopt of in een handtas laat verdwalen. Hij ligt naast de Metro die gezien het aantal vouwen al door meer ogen werd gelezen deze ochtend.
Ik blijf naar de steen kijken en zie de eigenaar voor me. Hij zoekt vertwijfeld in zijn jaszak, misschien is het wel een talisman. En nu staat de man op het perron waar ik mijn reis begon en kijkt deze trein na. Met spijt.
Of is het toch een vrouw. De steen is een beetje roze en glad. Zij vond de kei en liet hem door haar handen gaan, liefkozend, om mee te nemen naar huis. Maar toen? Werd ze afgeleid? Of bedacht zij zich en liet de steen liggen?
De trein schommelt Amsterdam binnen. Mensen gaan staan, ze pakken hun bagage. Ik leg de Metro iets over de steen heen. Onzichtbaar ligt hij daar nu, de moderne zwerfkei, onderweg naar daar waar hij wil zijn.
Leave a comment