Oude vriendschap
Heel even denk ik dat het een vuiltje is, dus wrijf ik in mijn ogen. Maar nee, het zicht wordt niet beter.
We kijken elkaar aan. Hij lijkt het ook niet te zien. Langzaam schuift hij het wat naar voren op de tafel. Zwijgend kijken we nog een keertje.
“Het spiegelt gewoon”, zegt hij. Ik knik.
Nog wat verder dan maar. Maar nee, het wordt er niet beter op. Hoofdschuddend houdt hij het wat voor zich.
“Heeee, ja, zo zie ik het wel!” juich ik. Hij grijnst. “Ik ook.”
Tevreden over deze oplossing kijken we samen vanaf een afstandje naar dat wat we daarvoor niet konden onderscheiden.
Ze loopt de keuken in en lacht. “Ach, jullie worden echt ouder hè. Te korte armen, dus toe aan een leesbrilletje.”
Ze schenkt wijn voor me in en we leggen gegeneerd de telefoon weer op tafel.
“ Echt niet”, zegt hij, en haalt een hand over zijn hoofd met steeds minder haar. “ Wat hij zegt”, beaam ik en pak het glas aan.“ Op oude vriendschap”, zegt hij. We lachen naar elkaar en proosten uitbundig.
“En op een leesbril”, mompelt ze meedogenloos.
Leave a comment