Een voorgevoel
Je kunt er ineens door overvallen worden. Je denkt nog even: hoe kan dit, en waarom nu? Tot je je realiseert dat je neus een geur opving. Een die door je hersenen werd omgezet in beelden die je kwijt was. Een die gevoelens opwekt waarvan je niet wist dat zij nog in je lijf waren.
Je probeert te traceren wie of wat die geur bij zich draagt. Als een volleerde speurhond snuffel je rond. Net zolang tot de geur nauwelijks nog waarneembaar is, maar jou achterlaat in opperste paraatheid en verwarring.
Die geur ken je wel. Toch?
Ik rook hem in het voorbijgaan. Een voorgevoel van zomer en beloftes. Een herinnering aan later met een vleugje van de dag van toen. Een paar minuten maar, want meer kan het niet zijn geweest, was daar het ultieme parfum.
Morgen ga ik daar weer staan waar ik hem rook. En trek hem aan.
Leave a comment