Ritueel
Eerst is het de man die altijd zijn sleutels zoekt. Vertwijfeld staat hij bij zijn auto, keert zijn zakken binnenstebuiten. Hij zal ze uiteindelijk vinden, die sleutels, dat weet ik bijna zeker, want straks zal de auto weg zijn. Zoals altijd.
Vervolgens haal ik haar in. Ze loopt steeds op andere hardloopschoenen. Haar gezicht is verbeten want ze begint net. De gelukshormonen deden nog niet wat ze moeten doen.
Nu kom ik even niemand tegen, behalve de zwaluwen. Ze lijken met me mee te vliegen. Althans, dat fantaseer ik. De zwanen, twee aan twee, galopperen over het water en stijgen op. Ik zie haar nu staan. De vrouw, een klein hondje aan haar voeten, ziet mij niet. Zij ziet enkel het scherm van haar telefoon.
En dan is het pad langs het water weer leeg.
Als ik bijna bij de volgende woonwijk ben, rijdt hij het pad op. De grijze man, zijn snor is onmiskenbaar. Zijn pet een handelsmerk. In een schijnbaar rustig tempo rent zijn hond naast zijn fiets.
Vlak voordat we elkaar passeren, heft hij zijn hand op. Ik doe hetzelfde. We knikken er soms bij, maar vandaag niet. We grijpen ons stuur en fietsen ieder wat harder.
Want als we elkaar hier ontmoeten weten we dat we te laat zijn. Bijna dan.
Leave a comment