Privégesprek
Even denk ik dat ze tegen me begint te praten. Maar ze kijkt me geërgerd aan als ik me omdraai, de telefoon op grote afstand van haar mond. Ik keer me braaf om en probeer het gesprek niet te volgen. Maar dat mag blijkbaar wel.
“En? Hoe was de bruiloft?” vraagt ze namelijk op luide en dwingende toon. De persoon aan de andere kant van de lijn antwoordt maar wordt onderbroken door het meisje: “Ja, ja. En hij? Hoe zag hij eruit?”
Ik wiebel van mijn ene op mijn andere been, het is te koud om stil te staan.
“Ja, maar schat’, schalt ze door het hokje. “Wat had je dan gedacht? Hij ging trouwen! Natuurlijk ziet hij je dan niet staan! Hij heeft namelijk iemand anders gekozen. Dat wist je toch! Nee, je moet niet gaan huilen. Nee. Niet doen.”
Ik zie de ander al voor me. Met tranen over haar jonge wangen, huilend om een bruidegom die niet de hare is. Het meisje staat op, het is immers ook te koud om te zitten.
“De bus komt zo. Ik ben over tien minuutjes bij je. Niet al de chocolade opmaken…..” Ze luistert even. “Ja mam, tot zo.”
Ik kan het niet laten verrast om te kijken naar de tiener die haar moeder moederlijk toespreekt. En ik denk dat ze pech heeft.
Die chocolade is natuurlijk lang en breed op als ze straks thuis komt.
Leave a comment