Uit 't Copy van Clason

Onbeschrijfelijk

Het is zo koud dat slenteren niet verstandig is. Maar deze weg wil ik rustig lopen. Mijn gedachten ordenen. Voordat ik straks weer in de huidige tijd ben.

Het verleden was even tastbaar en heeft me zo verrast dat ik dat gevoel wil vasthouden. Al is het maar tot de volgende deur die geopend wordt. De drempel leek voordien zo hoog. De herinneringen waren niet de mooiste.

En daar waren ze. De tieners van toen. Ik keek in hun ogen en zag de jongens in de mannen die ze nu zijn. Onder hun rimpels van blijdschap en verdriet. En compleet onverwacht voelde dat als thuis.

Dus loop ik hier in de vrieskou, bijna middernacht, met mijn handen in mijn zakken. Ik laat hun herinneringen de mijne inkleuren. En ik voel mij onbeschrijfelijk bevrijd.