De verleiding
Hij kijkt me afkeurend aan. Wil eerst helemaal niets als ik hem aanraak. Ook niet als ik liefkozend aai. Zelfs niet als ik erbij praat. Ik schud hem heen en weer. Draai hem op zijn rug. En laat hem dan maar liggen.
Ik ga voor het open raam staan en ruik de herfst in de lucht. Achter me staan de koffers. Onuitgepakt. De boeken liggen er wel naast, verfomfaaid, door zon, zand en wind. Een geluid. Ik schrik ervan en moet zelfs even nadenken wat dat ook alweer is.
Hij is het. Ik kijk naar hem, liggend op zijn rug. Hij knipoogt naar me. Verleidt me. Maar het leven is nog loom en ik keer hem mijn rug toe. Dat deed ik immers al veertien dagen.
En daar werd na twee dagen de lucht ineens zo blauw van. De geuren zo intens. En het papier lonkte en ik las zoals ik één keer per jaar kan lezen.
De echte man loopt de keuken in. “Je telefoon”, wijst hij. Ik knik en pak de onwillige hij op. Heel even kijk ik op het scherm. Kort genoeg om te voelen waarom ik morgen weer overstag ga.
Maar vanavond nog niet. Vanavond luister ik naar de Fado in mijn hoofd…
Leave a comment