Niets te vertellen
Er is iets raars gaande. Ik noem het maar even zoals het is: ik heb echt niets meer te vertellen. Eigenlijk heb ik dat wel, maar het wordt niet zo prettig ontvangen.
Stel je dit voor: je bent met vrienden die je niet zo vaak ziet of spreekt. Immers, allemaal druk leven, bellen komt er niet van. Dus ga je er eens lekker voor zitten en barst los. Toch?
De laatste jaren, twee in mijn geval, gebeurt het echter heel vaak dat ik met een zin begin en luidruchtig wordt onderbroken met: “Oja, weet ik al.”
Heel even ben ik dan van slag, want ik weet gelukkig nog een aansluitende anekdote, waarop de ander zegt: “Ja, ook al bekend.”
Het duurde even voordat ik het begreep, maar het is de schuld van Twitter. Die 140 tekens worden gelezen en hebben geen aanvulling nodig. Dat is demotiverend, kan ik je vertellen. Want niemand, echt niemand, komt er graag achter dat hij of zij al die jaren ervoor veel te veel woorden heeft gebruikt. Het is ontluisterend.
Leave a comment