Even inpakken
Ik kocht een boekenbon. “Is het voor een volwassene?” vroeg de jongen achter de kassa.
“Nee”, zei ik. “Voor een jong meisje.”
Dochter keek me fronsend aan: “Vind je dat jong? Tien jaar? Dat zal ze niet leuk vinden.”
De jongen bleef met zijn hand boven het papier hangen en keek ons aan.
“Ja, nee, ja, tien is natuurlijk niet meer jong”, beaamde ik en knikte de jongen bemoedigend toe: “Ja, een kind dus.”
Gedecideerd pakte hij een stuk papier. Dochter hing over de balie en bekeek zijn keuze met argusogen. “Is dat voor een jong meisje?” vroeg ze hem.
Op zijn hoede keek hij haar aan. Heel langzaam antwoordde hij: “Nee. Dit is voor een tiener.”
Tevreden ging ze weer naast me staan. De jongen leek opgelucht. Na het inpakken gaf hij de ingepakte boekenbon aan de tevens ingepakte dochter. Het hoofdstuk Klantenbinding kan hij overslaan.
@5pm
Penny Imes says...
Finally a person that puts some real work into a blog. I do like what you have done with the blog.